Zagadnienie regulujące kwestie dotyczące ochrony pracownicy w ciąży przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę zostało ujęte w art. 177 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (tj. – Dz.U. z 2018r. poz. 917 ze zm.) zwany w dalszej części k.p.). Stosownie do art. 177 § 1 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy
i reprezentująca pracownicę zakładowa organizacja związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy. W przypadku rozwiązania lub wypowiedzenia umowy o pracę z pracownicą w ciąży
z naruszeniem obowiązujących przepisów, przysługuje jej prawo do żądania przed Sądem Pracy:
- uznania wypowiedzenia za bezskuteczne,
- przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach i zasadach wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy,
- odszkodowanie.
Podstawowe informacje
W wyniku dziedziczenia na spadkobiercę (współspadkobierców) przechodzi ogół praw
i obowiązków spadkodawcy. Jeżeli spadkobierców jest więcej niż jeden, to pomiędzy nimi powstaje wspólność praw i obowiązków spadkowych. Wspólność ta istnieje do momentu dokonania działu spadku.
Podział spadku może być dokonany na dwa różne sposoby:
- gdy pomiędzy współspadkobiercami istnieje zgodność, co do sposobu zniesienia współwłasności – kształtu podziału masy spadkowej, poprzez umowę sporządzoną
w dowolnej formie; jednak gdy w skład spadku wchodzi nieruchomość, umowa musi pod rygorem nieważności zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Umowa o dział spadku, w skład którego wchodzi przedsiębiorstwo wymaga formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Gdy w skład przedsiębiorstwa wchodzą nieruchomości, prawo użytkowania wieczystego lub spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu należy umowę
o dział spadku sporządzić w formie aktu notarialnego. Stronami umowy o dział spadku
są wszyscy spadkobiercy.;
- w wyniku postępowania sądowego o dział spadku, w szczególności w przypadku braku zgody pomiędzy współspadkobiercami.
Pojęcie skargi.
Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego zwanego w dalszej części artykułu „WSA” jest środkiem zaskarżenia między innymi od decyzji administracyjnych, który przysługuje po wyczerpaniu środków zaskarżenia przysługujących w ramach postępowania administracyjnego (w szczególności po złożeniu odwołania od decyzji administracyjnej).
Szczegółowe zasady wnoszenia skargi do WSA zostały uregulowane w ustawie z dnia
30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. – Dz.U. z 2018r., poz. 1302 ze zm, dalej: p.p.s.a.).
Skierowanie skargi w trybie przepisów p.p.s.a. ma na celu skontrolowanie przez WSA zgodności z prawem orzeczeń wydanych przez organ administracyjny w drugiej instancji
tj. już po wniesieniu odwołania od decyzji administracyjnej i wyeliminowanie z obrotu prawnego niezgodnego z prawem rozstrzygnięcia.
Zawarcie umowy najmu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu lokalu, przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu. Kaucja nie może przekraczać dwunastokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal, obliczonego według stawki czynszu obowiązującej w dniu zawarcia umowy najmu. Zgodnie z przepisami ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu.
Przepisy Kodeksu pracy (art. 18, art. 183b) jasno stanowią, że żaden pracownik (ani też osoba starająca się o pracę) nie może być dyskryminowana ze względu na płeć, wiek, religię, rasę, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową czy orientację seksualną. Pracodawca nie może również od tych czynników uzależniać awansu pracownika lub wysokości jego pensji. Dyskryminowanie lub namawianie do dyskryminacji stanowi naruszenie prawa pracowników do równego traktowania. Takiej samej ochronie podlegają pracownicy bez względu na to, czy są zatrudnieni na pełen etat czy są na umowie cywilno-prawnej, a także na czas niekreślony czy określony.
Dzisiejszy wpis ma na celu przybliżenie zagadnienia aktu poświadczenia dziedziczenia sporządzanego przez notariusza. Zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia stanowi dokument tożsamy z prawomocnym postanowieniem sądu
o stwierdzeniu nabycia spadku. Zgodnie z brzmieniem art. 1027 k.c., przy pomocy zarejestrowanego aktu poświadczenia dziedziczenia, tak samo jak stwierdzeniem nabycia spadku, spadkobierca może udowodnić swoje prawa do dziedziczenia, względem osoby trzeciej, która nie rości sobie praw do spadku z tytułu dziedziczenia.
Przepisy ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r., nakładają na sąd obowiązek badania w postępowaniu o eksmisję, czy pozwanemu przysługuje prawo do najmu socjalnego lokalu. Przepisy wymieniają kategorie osób szczególnie chronionych, w odniesieniu do których sąd jest zobligowany przyznać im takie uprawnienie, chyba że osoby te mają możliwość zamieszkania w innym lokalu, czy też ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.
Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu wobec:
Decyzja administracyjna jest podstawową formą prawną rozstrzygającą sprawę indywidualną w postępowaniu administracyjnym. Akt ten może występować pod różnymi nazwami, np. zgoda, pozwolenie, zezwolenie, koncesja. Co można zrobić w sytuacji, gdy decyzja jest wadliwa?
W przypadku gdy jesteśmy niezadowoleni z treści decyzji regulującej nasze prawa lub nakładającej na nas obowiązki, wówczas w pierwszej kolejności należy rozważyć wniesienie odwołania jako zwyczajnego środka zaskarżenia decyzji. Jeżeli jednak stwierdzimy, iż decyzja dotknięta jest wadą kwalifikowaną możemy domagać się wznowienia postępowania (o czym była mowa w odrębnym blogu) bądź stwierdzenia nieważności wydanej w postępowaniu decyzji administracyjnej, o ile spełnione zostaną opisane niżej przesłanki.
Niejednokrotnie zdarza się, że osoby posiadające status posiadacza w dobrej wierze dokonują licznych nakładów koniecznych na rzecz w szczególności na nieruchomości. Osobom tym przysługuje roszczenie o zwrot tych nakładów na podstawie art. 226 § 1 Kodeksu Cywilnego.
Zgodnie z tym przepisem samoistny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał z rzeczy. Zwrotu innych nakładów może żądać o tyle, o ile zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania właścicielowi. Jednakże gdy nakłady zostały dokonane po chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa
o wydanie rzeczy, może on żądać zwrotu jedynie nakładów koniecznych.
Zatem z art. 226 §1 k.c. wynika, że w razie wszczęcia procesu o zwrot nakładów koniecznych istotny jest nie tylko fakt ich poczynienia, ustalenie ich rodzaju oraz ich wartość, ale także to, w jakim zakresie nie znalazły one pokrycia w korzyściach uzyskanych z rzeczy. ( jeśli chodzi o nakłady konieczne) (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 09.07.2014r.,
sygn. I ACa 15/14). Samo twierdzenie strony, że nakłady nie znalazły pokrycia w korzyściach, które uzyskała z rzeczy nie jest dowodem .
Instytucja wznowienia postępowania administracyjnego pozwala na ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną. Jest to możliwe, jeżeli postępowanie prowadzące do wydania decyzji było obarczone poważnymi wadami – wskazanymi wprost w przepisach ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (określany dalej jako: KPA). Jest to jeden z nadzwyczajnych środków zaskarżenia ostatecznych decyzji administracyjnej (obok instytucji stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, o której mowa będzie w odrębnym blogu). W przeciwieństwie do zwykłej procedury zaskarżenia decyzji administracyjnych (tj. odwołania od decyzji administracyjnej), dotyczy ona wyłącznie decyzji ostatecznych, tzn. takich, od których nie przysługuje odwołanie, odwołanie nie zostało wniesione lub też odwołanie zostało rozpatrzone w sposób odmowny.
Instytucja wznowienia postępowania administracyjnego pozwala na ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną. Jest to możliwe, jeżeli postępowanie prowadzące do wydania decyzji było obarczone poważnymi wadami – wskazanymi wprost w przepisach ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (określany dalej jako: KPA). Jest to jeden z nadzwyczajnych środków zaskarżenia ostatecznych decyzji administracyjnej (obok instytucji stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, o której mowa będzie w odrębnym blogu). W przeciwieństwie do zwykłej procedury zaskarżenia decyzji administracyjnych (tj. odwołania od decyzji administracyjnej), dotyczy ona wyłącznie decyzji ostatecznych, tzn. takich, od których nie przysługuje odwołanie, odwołanie nie zostało wniesione lub też odwołanie zostało rozpatrzone w sposób odmowny.
Dnia 15 listopada 2018 r. wejdzie w życie ustawa z dnia 4 października 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks wykroczeń oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2077).
Dotychczas kradzież i przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej, kradzież drzewa, paserstwo oraz niszczenie cudzej rzeczy stanowiły wykroczenia pod warunkiem, że wartość mienia nie przekraczała 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Nowelizacja wprowadza natomiast sztywną wartość - granicę 500 zł. Jeżeli wartość ukradzionych bądź przywłaszczonych rzeczy, ukradzionego drewna, nabywanych przedmiotów pochodzących z kradzieży, bądź niszczonych rzeczy nie przekracza 500 zł, mamy do czynienia z wykroczeniem. Natomiast w przypadku gdy wartość mienia jest wyższa niż 500 zł, czyn zostanie zakwalifikowany jako przestępstwo. To istotna różnica, bo za wykroczenie grozi kara aresztu (trwa najkrócej 5 dni, najdłużej 30 dni), ograniczenia wolności albo grzywny, a za kradzież będącą przestępstwem - nawet pięć lat więzienia.
Rozdzielność majątkową, nazywaną potocznie intercyzą, najprościej ustanowić udając się do kancelarii notarialnej. W obecności obu małżonków sporządzana jest umowa, której skutki prawne obowiązują od dnia jej zawarcia, bądź w dowolnym dniu po sporządzeniu tejże umowy, jeśli taka jest wola małżonków.
Jednoosobowa działalność gospodarcza pozostaje wciąż najchętniej wybieraną formą prowadzenia działalności, jednakże na pewnym etapie jej rozwoju przedsiębiorca powinien wziąć pod rozwagę korzyści płynące z przekształcenia w spółkę. Zgodnie z regulacją zawartą w kodeksie spółek handlowych, możliwe jest przekształcenie jednoosobowej działalności gospodarczej w spółkę kapitałową, tj. spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółkę akcyjną. Poniżej przedstawiono kilka korzystnych aspektów, przemawiających za przekształceniem działalności w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.
Niniejszy post ma na celu przede wszystkim wyjaśnić, jak należy właściwie oznaczyć środek odwoławczy od poszczególnych rozstrzygnięć wydawanych w postępowaniu cywilnym. Mylne oznaczenie „apelacji” jako „zażalenia” lub inne zatytułowanie środka odwoławczego wnoszonego do sądu, np. jako „odwołanie”, a także zaniechanie oznaczenia środka odwoławczego, nie spowodują wstrzymania jego rozpoznania, pod warunkiem, że dopełnione zostaną wszelkie inne wymogi formalne związane z wniesieniem tego środka odwoławczego do sądu.
Zgodnie z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (k.r.o.) oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.
Ww. obowiązek ma charakter alimentacyjny i wchodzi w zakres obowiązków wzajemnej pomocy oraz współdziałania dla dobra rodziny.
Z dniem 9 lipca 2018 r. weszła w życie ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104). Główne zmiany wprowadzone ww. nowelizacją to:
1) skrócenie terminu przedawnienia roszczeń - dotychczas jeżeli przepis szczególny nie stanowił inaczej, termin przedawnienia wynosił 10 lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - 3 lata. Nowelizacja Kodeksu cywilnego skróciła dziesięcioletni okres przedawnienia do lat 6, przy pozostawieniu regulacji, zgodnie z którą dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi 3 lata,
Ustalenie ojcostwa w przypadku dziecka urodzonego poza małżeństwem
Jeśli rodzice dziecka nie są małżeństwem istnieją dwa sposoby ustalenia, że ojcem dziecka jest dany mężczyzna:
1. uznanie dziecka w urzędzie stanu cywilnego,
2. ustalenie ojcostwa w sądzie.
Uszkodzenia ciała wywołane poślizgnięciem się na chodniku lub oberwaniem sopli lodu z dachu budynku bardzo często są wynikiem zaniedbań konkretnych osób lub instytucji, odpowiedzialnych za właściwe utrzymanie obiektu, na terenie którego doszło do wypadku. Określenie podmiotu odpowiedzialnego za należyte utrzymanie chodnika lub budynku w czasie zimy wymaga ustalenia kilku okoliczności.
Niniejsze opracowanie ma na celu wyjaśnienie, jak należy właściwie oznaczyć pismo wnoszone do sądu w poszczególnych sprawach rozpoznawanych w postępowaniu cywilnym.