Blog
W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 2809 ze zm.) – dalej jako „k.r.o.”, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Wykaz składników majątku osobistego każdego z małżonków został z kolei zawarty w art. 33 k.r.o.. Jak zatem wynika z treści art. 33 pkt 6) k.r.o., do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała
lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość.
W przypadku ustroju rozdzielności majątkowej ustanowionej umową majątkową małżeńską, zgodnie z treścią art. 51(1) ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 2809 ze zm.) – dalej jako „k.r.o.”, każdy z małżonków zarządza samodzielnie swoim majątkiem. Zasada ta nie może zostać zmieniona czy ulegać modyfikacji w umowie majątkowej małżeńskiej, np. poprzez wprowadzenie klauzuli konieczności uzyskania zgody małżonka na dokonanie określonych czynności zarządu bądź klauzuli pozbawiającej jednego małżonka na rzecz drugiego uprawnienia do zarządu swoim majątkiem. Małżonek może natomiast zawsze udzielić pełnomocnictwa współmałżonkowi.
Zgodnie z treścią art. 50(1 )zdanie pierwsze ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 2809 ze zm.) – dalej jako „k.r.o.”, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Wynika stąd, że np. w wypadku orzeczenia rozwodu
– powodującego ustanie wspólności majątkowej małżeńskiej, zasadą jest równość udziałów małżonków w majątku wspólnym. Dopuszczalna jest jednak nierówność udziałów, jeśli została ona przewidziana w umowie majątkowej małżeńskiej.
Zgodnie z treścią art. 33 pkt 3) ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 2809 ze zm.), do majątku osobistego każdego z małżonków należą prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom. W istocie rzeczy chodzi o prawa majątkowe wynikające z umowy spółki cywilnej (art. 860 - 875 ustawy z dnia 23 kwietnie 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1610 ze zm.)). Zawarcie umowy spółki cywilnej przez osobę pozostającą w małżeńskim ustroju wspólności ustawowej nie wymaga zgody współmałżonka, jednak już do wniesienia wkładu do spółki niezbędna jest zgoda drugiego małżonka.
Umową majątkową małżeńską, tak zwaną intercyzą, zawieraną w formie aktu notarialnego, można m.in. rozszerzyć obowiązującą między małżonkami wspólność majątkową, tj. wspólność ustawową. Możliwość rozszerzenia wspólności ustawowej nie jest jednak nieograniczona. Zgodnie bowiem z art. 49 § 1 pkt 1) ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 2809 ze zm.) – dalej jako „k.r.o.”, nie można przez umowę majątkową małżeńską rozszerzyć wspólności na przedmioty
majątkowe, które przypadną małżonkowi z tytułu dziedziczenia, zapisu lub darowizny.
Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 2809 ze zm.) – dalej jako „k.r.o.”, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Wykaz składników majątku osobistego każdego z małżonków został z kolei zawarty w art. 33 k.r.o.. I tak, w świetle art. 33 pkt 5) k.r.o., do majątku osobistego każdego z małżonków należą prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie. Niezbywalność prawa oznacza, iż nie może być ono przedmiotem czynności prawnej inter vivos, czyli między żyjącymi, a zatem nie może ono być przedmiotem np. umowy sprzedaży czy umowy darowizny. Równocześnie prawo takie powinno charakteryzować się jednopodmiotowością, to znaczy, że musi ono przysługiwać jednej osobie.
Urlop na żądanie został przewidziany w art. 1672 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465) – dalej jako „k.p.”.
Zgodnie z przywołanym unormowaniem, pracodawca jest obowiązany udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowym. Pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu.
Zgodnie z art. 166 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465) – dalej jako „k.p.”:
Część urlopu niewykorzystaną z powodu:
1) czasowej niezdolności do pracy wskutek choroby,
2) odosobnienia w związku z chorobą zakaźną,
3) odbywania ćwiczeń wojskowych w ramach pasywnej rezerwy, pełnienia terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie albo pełnienia służby w aktywnej rezerwie, przez czas do 3 miesięcy,
4) urlopu macierzyńskiego
pracodawca jest obowiązany udzielić w terminie późniejszym.
Urlopy wypoczynkowe powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów. Zdarzają się jednak sytuacje, w których koniecznym staje się modyfikacja planu urlopów. Zagadnienie przesunięcia terminu urlopu wypoczynkowego zostało uregulowane w art. 164 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465) – dalej jako „k.p.”.
Wymiar urlopu na żądanie został określony w art. 1673 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465) – dalej jako „k.p.”.
Zgodnie z przywołanym unormowaniem, łączny wymiar urlopu wykorzystanego przez pracownika na zasadach i w trybie określonych w art. 1672 k.p. (tj. urlopu na żądanie) nie może przekroczyć w roku kalendarzowym 4 dni, niezależnie od liczby pracodawców, z którymi pracownik pozostaje w danym roku w kolejnych stosunkach pracy. A zatem, jeżeli w danym roku kalendarzowym doszło do zmiany pracodawcy w wyniku rozwiązania i nawiązania kolejnego bądź kolejnych stosunków pracy, to pracownikowi przysługuje łącznie urlop
na żądanie w wymiarze 4 dni. Informacja o ewentualnym wykorzystaniu urlopu na żądanie powinna wynikać z treści świadectwa pracy. Tym samym w przypadku gdy pracownik wykorzystał u poprzedniego pracodawcy część urlopu na żądanie, to wówczas u kolejnego pracodawcy bądź pracodawców w tym roku kalendarzowym pracownik może wykorzystać pozostałą część urlopu na żądanie, jednak łączny wymiar tego urlopu u wszystkich pracodawców nie może przekroczyć 4 dni. Jeśli pracownik wykorzystał u poprzedniego pracodawcy urlop na żądanie w pełnym wymiarze 4 dni, to kolejny pracodawca ma prawo odmówić udzielenia tego rodzaju urlopu.
Instytucja tzw. urlopu uzupełniającego została uregulowana w art. 158 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465) – dalej jako „k.p.”.
Urlop uzupełniający to urlop przysługujący pracownikowi, który w ciągu roku kalendarzowego nabył prawo do urlopu w wyższym wymiarze. Nabycie prawa do urlopu w wyższym wymiarze, np. 26 dni w miejsce dotychczasowego wymiaru 20 dni, może być konsekwencją różnych zdarzeń, m.in. pozostawania dłużej w zatrudnieniu lub zdobycia dodatkowego wykształcenia, co powoduje zwiększenie wymiaru urlopu przysługującego danemu pracownikowi. Uprawnienie do urlopu uzupełniającego powstaje nie z początkiem roku kalendarzowego, lecz w dniu przekroczenia co najmniej dziesięcioletniego okresu zatrudnienia czy to w wyniku dłuższego pozostawania w zatrudnieniu czy też w wyniku zdobycia dodatkowego wykształcenia.
Zaokrąglanie niepełnego dnia urlopu przewidziane w art. 1553 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465) – dalej jako „k.p.”, dotyczy sytuacji, w których urlop został udzielony pracownikowi na podstawie proporcjonalnych wyliczeń.
Służebność przesyłu stanowi ograniczone prawo rzeczowe i została ona zdefiniowana w art. 3051 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1610 ze zm.) – dalej jako „k.c.”.
Nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., tj. urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie
z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).
Najem okazjonalny został uregulowany ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 725) - dalej jako „ustawa”.
Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, umową najmu okazjonalnego lokalu jest umowa najmu lokalu mieszkalnego, którego właściciel, będący osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali, zawarta na czas oznaczony, nie dłuższy
niż 10 lat.
Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 725) - dalej jako „ustawa”, określa zasady podwyższania czynszu albo innych opłat za używanie lokalu.
Zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy, właściciel może podwyższyć czynsz albo inne opłaty za używanie lokalu, wypowiadając jego dotychczasową wysokość, najpóźniej na koniec miesiąca kalendarzowego, z zachowaniem terminów wypowiedzenia. Termin wypowiedzenia wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu wynosi 3 miesiące, chyba że strony w umowie ustalą termin dłuższy. W zakresie formy, wypowiedzenie wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie.
W ramach rządowego programu „Dobry start” możliwe jest uzyskania wsparcia dla rodzin z dziećmi w ponoszeniu wydatków związanych z rozpoczęciem roku szkolnego. Wsparcie, polega na przyznaniu na dziecko, raz w roku, świadczenia "dobry start" w wysokości 300 zł. Świadczenie przysługuje bez względu na dochód rodziny.
Świadczenie dobry start przysługuje:
1) rodzicom, opiekunom faktycznym, opiekunom prawnym, rodzinom zastępczym, osobom prowadzącym rodzinne domy dziecka, dyrektorom placówek opiekuńczo-wychowawczych, dyrektorom regionalnych placówek opiekuńczo-terapeutycznych - raz w roku na dziecko uczące się;
2) osobom uczącym się (osoba pełnoletnia ucząca się w szkole, niepozostająca na utrzymaniu rodziców w związku z ich śmiercią lub w związku z ustaleniem wyrokiem sądowym lub ugodą sądową prawa do alimentów z ich strony, oraz osoba usamodzielniana, czyli osoba, która opuszcza rodzinę zastępczą, rodzinny dom dziecka, placówkę opiekuńczo-wychowawczą lub regionalną placówkę opiekuńczo-terapeutyczną) - raz w roku.
Przysposobienie to oficjalna nazwa dla adopcji. Instytucja ta umożliwia zainteresowanym stronom nawiązanie stosunku prawnorodzinnego podobnego do stosunku między rodzicami a dzieckiem. Pomiędzy przysposabiającym (przysposabiającymi) a przysposobionym powstają wszelkie obowiązki i prawa właściwe dla naturalnego stosunku rodzicielskiego, jak władza rodzicielska czy obowiązek alimentacyjny.
Przysposobić można wyłącznie osobę małoletnią – przysposobiony musi być małoletni w dniu złożenia wniosku o przysposobienie (nie ukończył 18. roku życia). Kolejną przesłanką przysposobienia jest dobro małoletniego, które jest wartością pierwotną i nadrzędną. Dobro dziecka polega m.in. na możliwości powstania między przysposabiającym a przysposobionym silnej więzi uczuciowej – takiej, jaka normalnie istnieje między rodzicami a dziećmi. Dla zapewnienie dobra dziecka konieczne jest, aby przysposobienie gwarantowało dziecku należyte warunki prawidłowego wychowania, w tym aby zabezpieczyło wszelkie potrzeby dziecka. Jeżeli dziecko ukończyło 13 lat, do przysposobienia potrzebna jest jego zgoda. Sąd opiekuńczy powinien wysłuchać przysposabianego, który nie ukończył lat 13, jeżeli może on pojąć znaczenie przysposobienia. Sąd opiekuńczy może wyjątkowo orzec przysposobienie bez żądania zgody przysposabianego lub bez jego wysłuchania, jeżeli nie jest on zdolny do wyrażenia zgody lub jeżeli z oceny stosunku między przysposabiającym a przysposabianym wynika, że uważa się on za dziecko przysposabiającego, a żądanie zgody lub wysłuchanie byłoby sprzeczne z dobrem przysposabianego.
Becikowe to potoczna nazwa dla jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia się żywego dziecka. Becikowe przysługuje:
1) matce lub ojcu dziecka,
2) opiekunowi prawnemu albo
3) opiekunowi faktycznemu dziecka.
Obecnie dopuszczona podstawowa obsada kurnika to 33 kg łącznej masy żywych kurcząt w przeliczeniu na m² powierzchni użytkowej, obsada może być zwiększona po spełnieniu przez hodowcę określonych warunków.
Ustalenie poziomu obsady kurcząt brojlerów w kurniku.
Obsada to łączna masa żywych kurcząt brojlerów w przeliczeniu na 1 m2 stale dostępnej im powierzchni użytkowej wyłożonej ściółką (nie może ona przekroczyć obsady maksymalnego zagęszczenia). Ważenie następuje w siódmym dniu życia kurcząt. Następnie każdego siódmego dnia kończącego kolejny tydzień życia kurcząt ponownie waży się co najmniej 1 % losowo wybranych kurcząt znajdujących się tego dnia w kurniku na tej samej powierzchni użytkowej. Średnią masę zważonych kurcząt oblicza się mnożąc średnią masę zważonych kurcząt przez liczbę kurcząt znajdujących się w kurniku na tej samej powierzchni użytkowej a następnie dzieląc otrzymaną wartość przez stale dostępną im powierzchnię użytkową wyłożoną ściółką, wyrażoną w m2.
Zwierzę jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę. Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania (art. 1 i 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt). Założenia te legły u podstaw zawartych w ww. ustawie regulacji prawnych dotyczących m.in. obrotu zwierzętami domowymi.
Stosownie do art. 10a ustawy o ochronie zwierząt zabrania się wprowadzania do obrotu zwierząt domowych na targowiskach, targach i giełdach, prowadzenia targowisk, targów i giełd ze sprzedażą zwierząt domowych lub wprowadzania do obrotu psów i kotów poza miejscami ich chowu lub hodowli. Co więcej, ustawa zabrania rozmnażania psów i kotów w celach handlowych. Zakaz ten nie dotyczy hodowli zwierząt zarejestrowanych w ogólnokrajowych organizacjach społecznych, których statutowym celem jest działalność związana z hodowlą rasowych psów i kotów.