Blog
Ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie.
Zrzeczenie się dziedziczenia następuje w formie umowy zawieranej pomiędzy przyszłym spadkobiercą ustawowym, w której zrzeka się on dziedziczenia ustawowego po swym spadkodawcy. Spadkobiercą ustawowym jest nie tylko ta osoba, która w chwili zawierania umowy byłaby powołana do spadku, ale też każda inna, która nawet potencjalnie mogłaby po spadkodawcy dziedziczyć. Wystarczy więc, że osoba taka znajduje się w kręgu spadkobierców określonych przez ustawę, niezależnie od tego, w jakiej kolejności będzie powołana do dziedziczenia. Z kręgu tego wyłączona jest jedynie gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy oraz Skarb Państwa. Zrzec się dziedziczenia można tylko za życia przyszłego spadkodawcy.
Testament to jednostronna czynność prawna, odwoływalna, sporządzana w formie przewidzianej przez prawo, przez którą testator rozrządzą majątkiem na wypadek śmierci.
Sporządzić i odwołać testament może tylko osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych, czyli osoba pełnoletnia, która skończyła 18 lat, pod warunkiem że nie została ubezwłasnowolniona ani całkowicie, ani częściowo. Wyjątkowo kobieta może uzyskać pełnoletniość w wyniku zawarcia małżeństwa po skończeniu 16 lat, jeśli sąd wyda jej zgodę na zawarcie małżeństwa.
Spadkodawca może w każdej chwili odwołać zarówno cały testament, jak i jego poszczególne postanowienia.
Nie zawsze decyzja małżonków o rozwodzie ma wpływ na sprawy mieszkaniowe. Często zdarzają się przypadki, gdy mimo toczącego się postępowania w sprawie o orzeczenie rozwodu mąż i żona nadal mieszkają „pod jednym dachem”. Najczęściej jest to spowodowane kwestiami ekonomicznymi, gdy żaden z małżonków nie ma możliwości wyprowadzenia się do innego lokalu, a sytuacja finansowa uniemożliwia wynajem nowego lokum. W takim przypadku każda ze stron w sprawie o rozwód może wnosić o rozstrzygnięcie przez sąd o sposobie korzystania z zajmowanego wspólnie mieszkania również po rozwodzie.
Jednym z kluczowych zagadnień w postępowaniach o alimenty jest kwestia ustalenia wysokości świadczenia, przez sąd. Zgodnie z treścią art. 135 § 1 K.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. W niniejszym wpisie skupimy się na omówieniu drugiej przesłanki odnoszącej się do zakresu świadczeń alimentacyjnych, czyli do tzw. „możliwości zarobkowych zobowiązanego”.
Usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentów powinny być zaspokojone w takim stopniu, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe osoby zobowiązanej do płacenia alimentów. Oznacza to, że nawet jeśli usprawiedliwione potrzeby np. małoletniego dziecka lub małżonka są znaczne, to sąd zasądzi świadczenie tylko w takiej wysokości jaka odpowiada możliwościom zobowiązanego ojca dziecka czy męża.
W dzisiejszym wpisie omówimy zagadnienie związane z obowiązkiem alimentacyjnym dziecka na rzecz jego rodzica. Zdecydowanie najczęściej sądy rodzinne rozpoznają pozwy o alimenty na rzecz dziecka – małoletniego lub pełnoletniego, które nie jest jeszcze w stanie się samodzielnie utrzymać. Zdarzają się jednak procesy, w których uczestniczą te same osoby, ale stroną powodową dochodzącą zasądzenia alimentów nie jest dziecko tylko rodzic.
„Niebieska Karta” jest to specjalna procedura podejmowana w procesie interwencji służb (tj. przedstawicieli jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, oświaty i ochrony zdrowia, gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych czy Policji) w przypadku uzasadnionego podejrzenia stosowania przemocy w rodzinie. Celem tej procedury jest zatrzymanie procesu przemocy w rodzinie oraz wdrożenie indywidualnego planu pomocy osobom pokrzywdzonym.
Podstawowym źródłem dowodowym w sprawie karnej są z reguły świadkowie. Treść ich zeznań w zasadniczy sposób wpływa na decyzję organów ścigania wymiaru sprawiedliwości w przedmiocie pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karnej. Świadkiem zdarzenia w sprawie karnej może być także dziecko. Świadkiem jest osoba, która widziała czyn, który stał się kanwą postępowania karnego, posiadająca wiedzę na temat tego zdarzenia w pełnym lub fragmentarycznym jego zakresie.
Przestępstwo znęcania się penalizowane jest w art. 207 kodeksu karnego. Zawiadomienie o podejrzeniu popełnieniu przestępstwa złożyć może nie tylko osoba poszkodowana, ale każda inna osoba, która była świadkiem czynu zabronionego lub słyszała o stosowaniu przemocy, np. będąc sąsiadem. Obowiązkiem organów ścigania jest przyjąć zawiadomienie i wszcząć postępowanie celem wyjaśnienia zgłoszenia.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że przestępstwo znęcania się spenalizowane jest w art. 207 kodeksu karnego. Przepis stanowi, że:
§1 Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 1a. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 lub 1a połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1-2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
Ustawodawca mając na względzie dobro rodziny stworzył regulację prawną w zakresie przeciwdziałania przemocy stosowanej przez sprawcę wobec osób mu najbliższych. O zakresie tej pomocy stanowi ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie z dnia 29.07.2005r. (Dz.U. Nr 180, poz.1493 z późn.zm.).
Przemoc w rodzinie narusza podstawowe prawa człowieka, w tym prawo do życia i zdrowia oraz poszanowania godności osobistej, stąd władze publiczne mają obowiązek zapewnić wszystkim równe traktowanie i poszanowanie ich praw i wolności. W celu zwiększania skuteczności przeciwdziałania przemocy w rodzinie ustawa reguluje następujące zagadnienia:
Gwałtowny wzrost natężenia ruchu drogowego sprzyja coraz większej liczbie kolizji i wypadków drogowych. Obraz wykroczeń drogowych popełnianych na drogach jest w sensie ilościowym znaczny i tutaj należy szukać uzasadnienia sięgnięcia przez ustawodawcę po niektóre instrumenty prawne, aby zapewnić ochronę innym użytkownikom dróg. Stąd niebagatelne znaczenie ma środek karny jakim jest zakaz prowadzenia pojazdów.
Krajowy Rejestr Karny jest instytucją powołaną na mocy ustawy z dnia 24 maja 2000r o Krajowym Rejestrze Karnym w miejsce Centralnego Rejestru Skazanych. Zadaniem KRS-u jest prowadzenie bazy danych osób karanych i podmiotów zbiorowych.
W przypadku prowadzenia postępowania wobec sprawców przestępstw w sądach karnych niezbędnym i koniecznym dla wymiaru kary jest uzyskanie przez sąd orzekający w danej sprawie opinii na temat dotychczasowego popadania w kolizję z prawem przez osobę osądzaną. Rejestr Karny natychmiast ujawni dotychczasową drogę przestępczą osoby, której zapytanie dotyczy oraz wskaże czy osoba, która naruszyła przepisy karne dokonała tego po raz pierwszy czy miała już do czynienia w przeszłości z wymiarem sprawiedliwości.
Zatarcie skazania jest instytucją umożliwiającą powrót do życia w społeczeństwie bez krępującej przeszłości kryminalnej. Jednakże może ono nastąpić wyłącznie, gdy w procesie przebiegu resocjalizacji osoby skazanej nie występuje ponowne przekroczenie prawa. Zgodnie z art. 106 kodeksu karnego z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe. Wtedy wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych. Zatarcie skazania nastąpić może z mocy samego prawa lub na wniosek osoby skazanej.
Procedura związana z zainicjowaniem i przeprowadzeniem postponowania sądowego w sprawie ubezwłasnowolnienie częściowego i całkowitego jest bardzo sformalizowana. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego (dalej: K.p.c.) regulują kto jest uprawniony do złożenia wniosku w przedmiocie ubezwłasnowolnienia danej osoby. W tym kręgu znajdują się:
- małżonek osoby, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie
- jej krewni w linii prostej oraz rodzeństwo
- jej przedstawiciel ustawowy (np. rodzic, opiekun prawny osoby małoletniej)
W obrocie prawnym funkcjonuje wiele różnych umów ubezpieczenia, na mocy których ubezpieczyciel jest zobowiązany aby w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie, w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Roszczenia z tytułu umowy ubezpieczenia podlegają przedawnieniu dlatego warto pamiętać aby w razie sporu skierować sprawę do sądu przed upływem okresu przedawnienia.
Co do zasady, zgodnie z art. 819 § 1 kodeksu cywilnego (dalej: k.c.), roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Jak liczyć początek i koniec wskazanego okresu?
Rodzice żyjący w rozłączeniu to rodzice, którzy nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego, nie mieszkają wspólnie w jednym mieszkaniu czy domu. Zatem mowa o separacji faktycznej. W rozłączeniu mogą zatem pozostawać zarówno rodzice pozostający w związku małżeńskim, jak i niebędący małżonkami. W takiej sytuacji sąd rodzinny może:
1) pozostawić władzę rodzicielską obojgu rodzicom albo
2) powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka.
Zgodnie z art. 22 § 1 Kodeksu pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.
Zatrudnienie w ww. warunkach jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych powyżej.
Najem instytucjonalny jest analogicznym rozwiązaniem do najmu okazjonalnego, z tym że wynajmującym w przypadku najmu instytucjonalnego może być każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wynajmowania lokali (w przypadku najmu okazjonalnego wynajmującym może być tylko osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali). Ponadto, umowa najmu instytucjonalnego zawierana jest na czas oznaczony, ale jego górna granica nie została określona, jak w przypadku najmu okazjonalnego (maksymalnie 10 lat).
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Zatem w sprawie o opróżnienie lokalu mieszkalnego sąd z urzędu bada, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.