Blog
Zasiłek celowy jest świadczeniem przyznawanym „w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby życiowej” - zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej.
Ustawa przewiduje, że może być on przyznany na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Wyliczenie to jest jedynie przykładowe, a zasiłek może być przyznany również na zaspokojenie innych potrzeb jeśli tylko można uznać, iż jest to niezbędna potrzeba życiowa.
Zasiłek ten może być również przyznany:
- na pokrycie świadczeń opieki zdrowotnej – osobom bezdomnym i innym osobom niemającym dochodu i możliwości uzyskania świadczeń na podstawie przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
- w celu realizacji postanowień kontraktu socjalnego.
Oskarżyciel posiłkowy to pokrzywdzony (lub podmiot wykonujący prawa pokrzywdzonego) działający w charakterze strony w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego.
W doktrynie wyróżnia się:
- oskarżyciela posiłkowego ubocznego, który występuje obok oskarżyciela publicznego,
- oskarżyciela posiłkowego ubocznego, który w związku z cofnięciem aktu oskarżenia przez oskarżyciela publicznego pozostaje jedynym oskarżycielem w sprawie
o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, - oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego (samoistnego), który samodzielnie wnosi i popiera akt oskarżenia.
Instytucja dobrowolnego poddania się karze uregulowana została w art. 387 § 1-5 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego.
Zgodnie z przytoczonym artykułem oskarżony, któremu zarzucono popełnienie przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego.
Dyskryminacja oznacza nierówne traktowanie w zakresie nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkoleń, np. ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, narodowość, przynależność związkową czy orientację seksualną, a także ze względu na formę zatrudnienia. Głównym przejawem dyskryminacji w pracy jest nierówne traktowanie pracownika w porównaniu z innymi, w przypadku porównywalnej sytuacji, która nie jest prawnie dopuszczalną podstawą dyskryminacji. Co ważne, nierówne traktowanie może być dokonywane zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. Dyskryminacja może mieć miejsce również wtedy, gdy pracownik nie dozna żadnego uszczerbku w majątku. Ofiarą dyskryminacji może być nie tylko pracownik. Kodeks pracy stwierdza, że może nią być osoba. Oznacza to, że roszczenie
o odszkodowania z tytułu dyskryminacji może podnosić również osoba, której odmówiono zatrudnienia lub z którą rozwiązano stosunek pracy.
W ramach wydatków związanych z zainicjowaniem sprawy rozwodowej można wyróżnić:
- opłaty sądowe i skarbowe,
- koszty zaliczek związanych z postępowaniem dowodowym tj.
- koszty udziału w sprawie świadków czy biegłych,
- koszty udziału profesjonalnego pełnomocnika, jeżeli został ustanowiony.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do rodzaju i wysokości opłat sądowych w tego rodzaju sprawie należy wymienić opłatę od pozwu w wysokości 600,00 zł, którą uiszcza się wraz ze złożeniem pozwu o rozwód. W przypadku zawarcia w pozwie wniosku o podział majątku wspólnego, konieczne jest uiszczenie dodatkowej opłaty sądowej w wysokości 1000 zł lub 300 zł (niższa opłata obowiązuje wówczas, gdy strony są zgodne co do sposobu podziału majątku).
Obrońca w procesie karnym – jako przedstawiciel procesowy oskarżonego – posiada samodzielną pozycję i dysponuje prawem dokonywania wszystkich czynności procesowych, jakie przysługują oskarżonemu.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego obrońca może działać wyłącznie na korzyść oskarżonego. Czynności dokonywane przez obrońcę na niekorzyść oskarżonego traktowane są jako bezskuteczne, tak jakby dokonała ich osoba nieuprawniona. Obrońca jednakże nie może podejmować żadnych działań sprzecznych z obowiązującymi normami prawnymi oraz etycznymi.
Urlop wychowawczy jest jednym uprawnień związanych z rodzicielstwem a jego celem jest umożliwienie rodzicom sprawowanie osobistej opieki nad dzieckiem. Skorzystanie z urlopu wychowawczego ma charakter fakultatywny, co oznacza, że pracownik może z niego skorzystać, ale nie musi.
Prawo do urlopu wychowawczego przysługuje zatrudnionym rodzicom (zarówno matce i ojcu), którzy posiadają co najmniej 6-miesięczny staż pracy. Do okresu zatrudnienia wlicza się wszystkie poprzednie okresy zatrudnienia.
W ostatnich latach coraz większego znaczenia nabiera odmienny od sądowego sposób rozwiązywania sporów jakim jest mediacja. Jest ona możliwa zarówno w sprawach z zakresu szeroko rozumianego prawa cywilnego, jak i prawa rodzinnego, karnego i administracyjnego. Obecnie nie jest kwestionowane, że również spory pracownicze mogą zostać poddane mediacji, a przepisy kodeksu postępowania cywilnego dotyczące mediacji stosuje się także w sprawach z zakresu prawa pracy (art. 183(1) - 183(15) kpc). Zdolności mediacyjnej nie mają jedynie sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych albowiem w tych sprawach nie jest możliwe zawarcie ugody.
Zgodnie z ustawą z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych mikroprzedsiębiorca, który prowadził działalność gospodarczą przed dniem 1 kwietnia 2020 r., może złożyć w powiatowym urzędzie pracy właściwym ze względu na miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub poprzez platformę praca.gov.pl. wniosek o jednorazową pożyczkę na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom COVID-19 (składki ZUS, podatki, koszty najmu lokalu).
Odpłatne zbycie nieruchomości otrzymanej w spadku podlega podatkowi dochodowemu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.
Z dniem 1 stycznia 2019 r. weszły w życie zmiany ww. ustawy, które w sposób istotny ułatwiają zbycie nieruchomości otrzymanej w spadku bez konieczności zapłaty podatku dochodowego.
Przypomnijmy, że zgodnie z dotychczas obowiązującymi regulacjami, opodatkowane było zbycie odziedziczonej nieruchomości przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości. W praktyce termin ten był liczony od końca roku, w którym nastąpiła śmierć spadkodawcy. Wyjątkiem była sytuacja, w której środki pochodzące ze zbycia, w ciągu 2 lat zostały przeznaczone przez spadkobiercę na własne cele mieszkaniowe. Wówczas spadkobierca mógł liczyć na zwolnienie z opodatkowania.