Blog

Sprostowanie aktu stanu cywilnego polega na wprowadzeniu zmiany w akcie zawierającym dane niezgodne z innymi dokumentami. Sprostowania dokonuje kierownik urzędu stanu cywilnego albo sąd w zależności od przesłanek wskazanych w art. 35 ust 1 i art. 36 ustawy – prawo o aktach stanu cywilnego.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, sądem właściwym dla rozpoznania sprawy jest sąd miejsca zamieszkania lub siedziby pozwanego. Stosowanie wymienionej zasady w odniesieniu do spraw konsumenckich polega na tym, że konsument powinien wytoczyć powództwo przeciwko przedsiębiorcy, do sądu właściwego wg siedziby przedsiębiorcy. Natomiast przedsiębiorca pozywający konsumenta powinien wytoczyć powództwo do sądu właściwego wg miejsca zamieszkania konsumenta.

Instytucja Powiatowego/Miejskiego Rzecznika Konsumentów uregulowana została przepisami ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2020r., poz. 1076 ze zmianami – art. 39 i nast. ustawy).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 6 pkt. 8 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r., poz. 1507 ze zmianami, dalej jako: „u.p.s.”) przez osobę bezdomną rozumie się osobę niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowaną na pobyt stały w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności, a także osobę niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym i zameldowaną na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Za lokal mieszkalny, w rozumieniu art. 6 pkt. 8 u.p.s., nie można przykładowo uznać pomieszczenia, które nie spełnia podstawowych warunków do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, np. szopy, garażu, czy budynku gospodarczego (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 1 lutego 2012 r., sygn. I OW 169/11, LEX nr 1113292). Za bezdomną uznać należy również taką osobę, która nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy a jest jednocześnie zameldowana na pobyt stały w domu rodzinnym, w którym – ze względu na wieloletni okres od opuszczenia tego domu i sprzeciw zamieszkujących tam krewnych – praktycznie nie ma możliwości zamieszkania (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 września 2011 r. (sygn. I OW 97/11, LEX nr 964702).

Zgodnie z treścią art. 57 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w wyroku rozwodowym sąd określa, czy i który małżonek ponosi winę w rozkładzie pożycia. Każdy z małżonków może bowiem żądać orzeczenia rozwodu z winy współmałżonka, natomiast na zgodny wniosek stron sąd może zaniechać orzeczenia o winie.
W praktyce bardzo często pojawia się pytanie: czy warto domagać się orzeczenia rozwodu z winy drugiego małżonka?

Jakie rodzi to konsekwencje? Pytania te są bardzo istotne, bowiem rozwód bez orzekania winy zazwyczaj można uzyskać zdecydowanie szybciej, jest on z pewnością również mniej stresujący i kosztowny. Z różnych jednak względów warto wziąć pod uwagę skutki, jakie wiążą się z zaniechaniem orzekania winy w rozwodzie.

Sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spadkobiercę. Domniemywa się, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku jest spadkobiercą zmarłego.

Sąd spadku wydaje niniejsze postanowienie po przeprowadzeniu rozprawy, na którą wzywa wnioskodawcę oraz osoby mogące wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i testamentowi.

W wypadku śmierci spadkodawcy jego zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należy się zachowek. Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko innemu spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.

Wysokość należnego zachowku różni się w zależności od sytuacji osoby uprawnionej. Jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni wysokość zachowku wynosi dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach wysokość zachowku wynosi połowę wartości tego udziału.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. prawo użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe wygasło z mocy prawa. Zatem od 1 stycznia 2019 r. wygasły umowy łączące dotychczas użytkowników wieczystych z właścicielami gruntów (Skarbem Państwa, gminą, powiatem albo województwem). Mieszkańcy bez dokonywania jakichkolwiek czynności prawnych stali się właścicielami lub współwłaścicielami gruntów, na których mieszkają. Urzędowym potwierdzeniem przekształcenia gruntu we własność jest zaświadczenie wydawane przez właściwy organ. Tylko wydanie powyższego zaświadczenia pozwala jednoznacznie stwierdzić, że prawa do danego gruntu uległy przekształceniu. W zaświadczeniu potwierdza się przekształcenie oraz informuje o obowiązku wnoszenia rocznej opłaty przekształceniowej. Zaświadczenie zawiera także pouczenie o możliwości wniesienia opłaty jednorazowej i zasadach jej uiszczenia.

W pierwszej kolejności należy zastanowić się jakie konsekwencję wynikają z adopcji, czyli inaczej przysposobienia. Przez przysposobienie powstaje między przysposabiającym a przysposobionym taki stosunek, jak między rodzicami a dziećmi. Powyższe dotyczy przykładowo obowiązku alimentacyjnego, tudzież praw i obowiązków wynikających z przepisów prawa spadkowego. Przysposobiony nabywa prawa i obowiązki wynikające z pokrewieństwa w stosunku do krewnych przysposabiającego.

Wiele osób coraz częściej boryka się z problemem zadłużenia. O ile w przypadku niewielkich, pojedynczych długów możemy łatwiej porozumieć się z wierzycielem i spróbować rozłożyć naszą zaległość na raty, to w przypadku większych zobowiązań sprawa może być znacznie bardziej złożona. Jeżeli jednak już doprowadziliśmy do nadmiernego zadłużenia, to z pomocą może przyjść nam instytucja upadłości konsumenckiej.