Blog

W świetle powyższego unormowania, przesunięcie terminu urlopu wypoczynkowego może nastąpić na wniosek każdej ze stron stosunku pracy, a zatem na wniosek pracownika umotywowany ważnymi przyczynami – art. 164 § 1 k.p., a także z inicjatywy pracodawcy,
z powodu szczególnych potrzeb pracodawcy, jeżeli nieobecność pracownika spowodowałaby poważne zakłócenia toku pracy – art. 164 § 2 k.p.

Wniosek pracownika o przesunięcie terminu urlopu musi zostać umotywowany ważnymi powodami. Tytułem przykładu, za ważny powód może zostać uznana zmiana terminu urlopu małżonka, konieczność sprawowania opieki nad osobą bliską czy przesunięcie terminu wycieczki, w której pracownik miał uczestniczyć.  

Decyzję w sprawie przesunięcia terminu urlopu podejmuje ostatecznie pracodawca. Tym samym ocena ważności powodów przesunięcia urlopu wypoczynkowego jest dokonywana przez pracodawcę. Nie oznacza to jednak dowolności oceny, bowiem jeśli pracodawca odmówi przesunięcia terminu urlopu, w sytuacji gdy wniosek pracownika jest należycie umotywowany, wówczas pracownikowi przysługuje roszczenie o udzielenie urlopu w innym terminie.

Art. 167 § 1 k.p., nie określa kiedy pracownik może złożyć wniosek o przesunięcie terminu urlopu wypoczynkowego. Nadto wniosek taki może zostać złożony pracodawcy  w każdej formie, w tym również ustnie.

Inicjatywa przesunięcia przez pracodawcę terminu urlopu wymaga istnienia przyczyn szczególnych – wyjątkowych z punktu widzenia organizacji procesu pracy. Za taką przyczynę mogą zostać uznane np. choroba innego pracownika, kontrola wymagająca obecności pracownika mającego zaplanowany urlop czy pojawienie się nowego zamówienia, które wymaga zmiany rytmu pracy. W wypadku gdy z inicjatywy pracodawcy dojdzie do przesunięcia terminu urlopu, pomimo nieistnienia przyczyn szczególnych, a zatem niezgodnie z art. 164 § 2 k.p., wówczas pracownik może dochodzić naprawienia szkody przez pracodawcę z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).