Blog

W każdym procesie sądowym w sprawach cywilnym strona, która kieruje swoje roszczenie na drogę sądową musi udowodnić swoje racje tzn. powołać w toku postępowania odpowiednie dowody, z wyszczególnieniem faktów, które mają zostać wykazane tym dowodem. W sprawach alimentacyjnych osoba zobowiązana do opłacania alimentów musi udowodnić przede wszystkim jakie ma możliwości zarobkowe. Aby tę okoliczność udowodnić można przedłożyć następujące dowody (przykładowo):

W małżeństwie, w którym obowiązuje ustrój wspólności majątkowej ustawowej, występują następujące masy majątkowe: majątek wspólny małżonków oraz dwa majątki osobiste każdego z małżonków.

Do majątku wspólnego należą w szczególności:

1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;
2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;
3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4) kwoty składek emerytalnych.

W przypadku gdy najemcę i wynajmującego łączy stosunek najmu okazjonalnego, to obowiązują inne reguły związane z przymuszeniem lokatora do opuszczenia lokalu po wypowiedzeniu stosunku najmu w porównaniu ze zwykłym najmem. Najem okazjonalny różni się od „zwykłego” najmu przede wszystkim tym, że wynajmujący nie musi występować z powództwem o eksmisję wobec najemcy. Wynika to z tego, iż w przypadku umowy najmu okazjonalnego:

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności majątkowej jest podstawowym ustrojem majątkowym. Jeśli przed wstąpieniem w związek małżeński przyszli małżonkowie nie zawrą tzw. intercyzy, to z mocy prawa w momencie zawarcia małżeństwa powstanie ustrój wspólności majątkowej. Istnieją w nim trzy masy majątkowe: majątek wspólny obojga małżonków, majątek osobisty jednego małżonka i majątek osobisty drugiego małżonka.

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności majątkowej jest podstawowym ustrojem majątkowym. Jeśli przed wstąpieniem w związek małżeński przyszli małżonkowie nie zawrą tzw. intercyzy, to z mocy prawa w momencie zawarcia małżeństwa powstanie ustrój wspólności majątkowej. Powstają w nim trzy masy majątkowe: majątek wspólny obojga małżonków, majątek osobisty jednego małżonka i majątek osobisty drugiego małżonka.

Na czynność przedstawienia podejrzanemu zarzutów składają się:

1. Wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów,
2. Niezwłoczne ogłoszenie postanowienia podejrzanemu,
3. Przesłuchanie podejrzanego na okoliczność zarzutów zawartych w postanowieniu, o ile nie skorzysta on z prawa do odmowy składania wyjaśnień,
4. Pouczenie podejrzanego o prawie żądania podania ustnie podstaw zarzutów, a także sporządzenia uzasadnienia na piśmie i doręczenia go podejrzanemu oraz ustanowionemu obrońcy w terminie 14 dni.

Ochrona dóbr osobistych, o których mowa w art. 23 kodeksu cywilnego przysługuje każdej osobie, której dobru osobistemu cudze działanie bezpośrednio zagraża lub je narusza.

Do środków ochrony dóbr osobistych zalicza się:

1. roszczenie o zaniechanie działania zagrażającego dobru osobistemu (art. 24 § 1 kodeksu cywilnego),
2. roszczenie o dopełnienie czynności potrzebnych do usunięcia skutków dokonanego naruszenia dobra osobistego poprzez złożenie oświadczenia w odpowiedniej treści  i formie (art. 24 § 1 kodeksu cywilnego),
3. roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne lub o zapłatę odpowiedniej sumy na cel społeczny (art. 24 § 1 kodeksu cywilnego),
4. powództwo o ustalenie na podstawie art. 189 kodeksu postępowania cywilnego.

Instytucję wznowienia postępowania karnego regulują przepisy art. 540-548 kodeksu postępowania karnego.

Wznowienie postępowania, obok kasacji stanowi nadzwyczajny środek zaskarżenia prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie karne.

Przedmiotem wznowienia postępowania może być wyłącznie prawomocne orzeczenie sądu, które rozstrzyga kwestię odpowiedzialności karnej.

Testament poza wskazanymi powyżej przypadkami nieważności (sporządzony przez pełnomocnika, przez osobę niemającej pełnej zdolności do czynności prawnych) jest nieważny także, jeżeli został sporządzony:

1) w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli;

2) pod wpływem błędu uzasadniającego przypuszczenie, że gdyby spadkodawca nie działał pod wpływem błędu, nie sporządziłby testamentu tej treści;

3) pod wpływem groźby.

Testament Ustny

Jego sporządzenie możliwe jest tylko w przypadku wystąpienia co najmniej jednej szczególnej okoliczności - gdy istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy albo jeżeli wskutek szczególnych okoliczności zachowanie zwykłej formy testamentu jest niemożliwe lub bardzo utrudnione. Dla ważnego złożenia testamentu ustnego ustawodawca wymaga, by spadkodawca ustnie oświadczył swoją ostatnią wolę przy jednoczesnej obecności trzech świadków. Przepisy przewidują dwa sposoby stwierdzenia treści testamentu ustnego – albo przez sporządzenie pisma stwierdzającego treść takiego testamentu, albo przez zgodne zeznania świadków złożone przed sądem.

Prawo rodzinne i opiekuńcze przewiduje kilka sposobów ustalenia ojcostwa. Jednym z nich jest ustalenie ojcostwa poprzez domniemanie. Jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. Domniemania tego nie stosuje się, jeżeli dziecko urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia separacji. Jeżeli dziecko urodziło się przed upływem trzystu dni od ustania lub unieważnienia małżeństwa, lecz po zawarciu przez matkę drugiego małżeństwa, domniemywa się, że pochodzi ono od drugiego męża. Domniemanie to nie dotyczy przypadku, gdy dziecko urodziło się w następstwie procedury medycznie wspomaganej prokreacji, na którą wyraził zgodę pierwszy mąż matki. Domniemania powyższe mogą być obalone tylko na skutek powództwa o zaprzeczenie ojcostwa.

1. Definicja upadłości konsumenckiej

Upadłość konsumencka to rodzaj postępowania sądowego, mającego na celu doprowadzenie do częściowego lub pełnego umorzenia długów osoby fizycznej, przy jednoczesnym jak najpełniejszym zaspokojeniu wierzycieli z posiadanego przez dłużnika majątku. Instytucja upadłości konsumenckiej została uregulowana w art. 4911-49138 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe.

Wniosek o ogłoszenie upadłości powinien zawierać:

1. Imię i nazwisko, miejsce zamieszkania, adres oraz numer PESEL dłużnika, a jeżeli dłużnik nie posiada numeru PESEL - inne dane umożliwiające jego jednoznaczną identyfikację, np. numer paszportu i oznaczenie państwa wystawiającego paszport, numer karty pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, numer w zagranicznym rejestrze, zagraniczny numer identyfikacji lub identyfikacji podatkowej. Ponadto istnieje możliwość wskazania adresu poczty elektronicznej lub numer telefonu, jeżeli dłużnik posiada te dane.
2. NIP dłużnika, jeżeli dłużnik miał taki numer w ciągu ostatnich dziesięciu lat przed dniem złożenia wniosku;

Rejestr Dłużników Niewypłacalnych, obok Rejestru przedsiębiorców i Rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej stanowi jeden z rejestrów Krajowego Rejestru Sądowego, utworzonego na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r.  o Krajowym Rejestrze Sądowym.

Sprostowanie aktu stanu cywilnego polega na wprowadzeniu zmiany w akcie zawierającym dane niezgodne z innymi dokumentami. Sprostowania dokonuje kierownik urzędu stanu cywilnego albo sąd w zależności od przesłanek wskazanych w art. 35 ust 1 i art. 36 ustawy – prawo o aktach stanu cywilnego.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, sądem właściwym dla rozpoznania sprawy jest sąd miejsca zamieszkania lub siedziby pozwanego. Stosowanie wymienionej zasady w odniesieniu do spraw konsumenckich polega na tym, że konsument powinien wytoczyć powództwo przeciwko przedsiębiorcy, do sądu właściwego wg siedziby przedsiębiorcy. Natomiast przedsiębiorca pozywający konsumenta powinien wytoczyć powództwo do sądu właściwego wg miejsca zamieszkania konsumenta.

Instytucja Powiatowego/Miejskiego Rzecznika Konsumentów uregulowana została przepisami ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2020r., poz. 1076 ze zmianami – art. 39 i nast. ustawy).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 6 pkt. 8 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r., poz. 1507 ze zmianami, dalej jako: „u.p.s.”) przez osobę bezdomną rozumie się osobę niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowaną na pobyt stały w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności, a także osobę niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym i zameldowaną na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Za lokal mieszkalny, w rozumieniu art. 6 pkt. 8 u.p.s., nie można przykładowo uznać pomieszczenia, które nie spełnia podstawowych warunków do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, np. szopy, garażu, czy budynku gospodarczego (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 1 lutego 2012 r., sygn. I OW 169/11, LEX nr 1113292). Za bezdomną uznać należy również taką osobę, która nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy a jest jednocześnie zameldowana na pobyt stały w domu rodzinnym, w którym – ze względu na wieloletni okres od opuszczenia tego domu i sprzeciw zamieszkujących tam krewnych – praktycznie nie ma możliwości zamieszkania (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 września 2011 r. (sygn. I OW 97/11, LEX nr 964702).

Zgodnie z treścią art. 57 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w wyroku rozwodowym sąd określa, czy i który małżonek ponosi winę w rozkładzie pożycia. Każdy z małżonków może bowiem żądać orzeczenia rozwodu z winy współmałżonka, natomiast na zgodny wniosek stron sąd może zaniechać orzeczenia o winie.
W praktyce bardzo często pojawia się pytanie: czy warto domagać się orzeczenia rozwodu z winy drugiego małżonka?

Jakie rodzi to konsekwencje? Pytania te są bardzo istotne, bowiem rozwód bez orzekania winy zazwyczaj można uzyskać zdecydowanie szybciej, jest on z pewnością również mniej stresujący i kosztowny. Z różnych jednak względów warto wziąć pod uwagę skutki, jakie wiążą się z zaniechaniem orzekania winy w rozwodzie.

Sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spadkobiercę. Domniemywa się, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku jest spadkobiercą zmarłego.

Sąd spadku wydaje niniejsze postanowienie po przeprowadzeniu rozprawy, na którą wzywa wnioskodawcę oraz osoby mogące wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i testamentowi.