Blog

Za osobę bezdomną nie można natomiast uznać osoby przebywającej w domu pomocy społecznej – dom pomocy społecznej spełnia kryteria lokalu mieszkalnego a placówka ta służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych i opiekuńczych.

Sprawy z zakresu pomocy społecznej, w tym tymczasowe udzielanie schronienia osobom bezdomnym, należą do zadań własnych gminy. Właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie. W przypadku osoby bezdomnej właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały (art. 101 u.p.s.). W przypadkach szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby ubiegającej się o świadczenie i w sprawach niecierpiących zwłoki właściwa miejscowo jest gmina miejsca pobytu osoby ubiegającej się o świadczenie (dotyczy to świadczeń przewidzianych w art. 37-42 i art. 47-50 u.p.s.).

Wsparcie w procesie reintegracji zawodowej i społecznej osób bezdomnych, tak psychologiczne, jak i materialne, oferuje szereg organizacji państwowych oraz różnego rodzaju organizacji charytatywnych. Na szczeblu gminy wsparcie dla osób bezdomnych organizują gminne (miejskie) ośrodki pomocy społecznej. Oferowana osobom bezdomnym pomoc dzieli się na dwa rodzaje:

• wsparcie doraźne, realizowane poprzez:
• bezpłatne jadłodajnie,
• charytatywne paczki żywnościowe,
• darmową odzież,punkty bezpłatnej pomocy medycznej,
• darmowe pralnie,
• darmowe łaźnie

Większość tego typu placówek utrzymywanych jest przez lokalne ośrodki pomocy społecznej ale też przez organizacje charytatywne, jak np. Polski Czerwony Krzyż, zakony, fundacje. Adresy poszczególnych punktów można znaleźć na stronie Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w zakładkach – Pomoc Społeczna – Bezdomność.

udzielenie schronienia, które gwarantują:

• schroniska dla bezdomnych – jest to całodobowe
• schronienie tymczasowe, gdzie osoby bezdomne mogą liczyć również na pomoc w odzyskaniu samodzielności życiowej, znalezieniu pracy oraz wyjściu z bezdomności,
• domy stałego pobytu – w tego typu placówkach mogą mieszkać osoby, które powróciły już do normalnego życia i mają pracę czy stały dochód, jednak nie stać ich jeszcze na samodzielne utrzymanie,
• noclegownie – miejsca, w których osoba bezdomna może spędzić noc w bezpiecznych dla zdrowia i życia warunkach,
  ogrzewalnie – miejsca które zapewniają interwencyjny, bezpieczny pobyt w ogrzewanych pomieszczeniach wyposażonych co najmniej w miejsca siedzące,
• schroniska dla samotnych matek, pogotowia opiekuńcze dla nieletnich, ośrodki wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi – to placówki specjalistyczne oferujące pomoc dla określonej kategorii osób.

Osoby bezdomne mogą również otrzymać zasiłki celowe na pokrycie kosztów leczenia lub innych świadczeń zdrowotnych. W razie śmierci osoby bezdomnej gmina ma obowiązek sprawić jej pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

W praktyce udzielenie schronienia następuje najczęściej przez przyznanie tymczasowego miejsca w noclegowni albo schronisku dla osób bezdomnych. Obejmując miejsce w schronisku bezdomny podpisuje tzw. kontrakt socjalny, który określa zakres przedmiotowy pomocy dla osoby bezdomnej, jej podstawowe prawa i obowiązki. Pomoc materialna na rzecz osoby bezdomnej w takim przypadku to przede wszystkim całodobowe, tymczasowe schronienie oraz inne świadczenia ukierunkowane na wzmacnianie aktywności społecznej, wyjście z bezdomności i uzyskanie samodzielności życiowej.

W noclegowni, schronisku, czy ogrzewalni mogą przebywać tylko osoby zdolne do samoobsługi, których stan zdrowia nie zagraża zdrowiu i życiu innych osób przebywających w takiej placówce. Zasadą jest, że w noclegowni i schronisku nie mogą przebywać osoby będące pod wpływem alkoholu lub pod wpływem substancji psychoaktywnych. Zgłaszający się do ogrzewalni ma obowiązek, na żądanie personelu, udostępnić wnoszone rzeczy. Zabronione jest wnoszenie przedmiotów niebezpiecznych, a w szczególności broni, ostrych narzędzi, materiałów pirotechnicznych, gazu, alkoholu i środków odurzających.

Osoby bezdomne uzależnione od alkoholu lub innych środków mogą uzyskać wsparcie w specjalistycznych ośrodkach, np. MONAR – MARKOT. Wykaz tego rodzaju placówek i schronisk również można znaleźć na stronie Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Przyznanie niezbędnego ubrania następuje przez dostarczenie osobie potrzebującej bielizny, odzieży i obuwia – odpowiednich do pory roku. Osobie, która własnym staraniem nie może zapewnić sobie jednego gorącego posiłku dziennie, przysługuje także pomoc doraźna albo okresowa w tej postaci, względnie poprzez dostarczenie produktów żywnościowych. W razie zdarzenia losowego, wskazana wyżej pomoc nie wymaga przeprowadzenia rodzinnego wywiadu środowiskowego oraz wydania decyzji administracyjnej, a wydatki poniesione na taką pomoc nie podlegają zwrotowi.

Program Wychodzenia Z Bezdomności.

Na podstawie art. 49 u.p.s. osoba bezdomna może zostać objęta indywidualnym programem wychodzenia z bezdomności, polegającym na wspieraniu tej osoby w rozwiązywaniu jej problemów życiowych, w szczególności rodzinnych i mieszkaniowych, oraz pomocy w uzyskaniu zatrudnienia. Taki program jest opracowywany przez pracownika socjalnego ośrodka pomocy społecznej wraz z bezdomnym i uwzględnia w szczególności sytuację bezdomnego oraz promuje jego aktywne uczestnictwo w realizacji programu.