Blog
Osoby, które borykają się z zadłużeniami, często mają do czynienia z tzw. cesją długu. Cesja długu to sprzedaż długu przez wierzyciela na rzecz innego podmiotu. W wyniku takiej czynności prawnej dotychczasowy wierzyciel (określany jako cedujący) przekazuje wszelkie związane z zadłużeniem uprawnienia na rzecz nowego wierzyciela (tzw. cesjonariusz).
Co do zasady dłużnik nie musi wyrażać zgody na cesję aby była ona dokonana skutecznie. Wyjątek stanowi sytuacja gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem, w treści którego znajduje się zastrzeżenie umowne, iż przelew nie może nastąpić bez zgody dłużnika. Wówczas cesja jest skuteczna względem nabywcy tylko wtedy, gdy pismo zawiera wzmiankę o tym zastrzeżeniu (chyba że nabywca w chwili przelewu o zastrzeżeniu wiedział).
Po dokonaniu cesji nowy wierzyciel nabywa nie tylko prawo do dochodzenia zapłaty długu, ale również przejmuje uprawnienie do roszczeń o zapłatę zaległych odsetek.
Aby doszło skutecznie do cesji długu umowa między cedującym, a cesjonariuszem musi być zawarta w formie pisemnej. Dotyczy to jednak przypadków gdy sama wierzytelność była uprzednio stwierdzona pismem. Przykładowo jeśli strony zawarły umowę pożyczki na piśmie lub w formie ustnej, a następnie istnienie zobowiązania zostało potwierdzone pisemnie, to cesja długu powinna mieć zachowaną formę pisemną.
Zmiana wierzyciela rodzi konsekwencje po stronie dłużnika. Jeśli dłużnik spłaca zadłużenie np. w ratach lub planuje dokonać spłaty, to powinien on wiedzieć komu ma przekazać świadczenie. Dlatego zgodnie z przepisami dopóki dotychczasowy wierzyciel nie zawiadomi dłużnika o przelewie (cesji długu) na rzecz innej osoby/ podmiotu, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie (cesji długu). W praktyce do cesji długu często dochodzi między firmami windykacyjnymi lub między pierwotnym wierzycielem np. bankiem, a firmą zajmującą się windykacją.
Dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Ponadto dłużnik może z przelanej wierzytelności potrącić wierzytelność, która mu przysługuje względem zbywcy, chociażby stała się wymagalna dopiero po otrzymaniu przez dłużnika zawiadomienia o przelewie. Nie dotyczy to wypadku, gdy wierzytelność przysługująca względem zbywcy stała się wymagalna później niż wierzytelność będąca przedmiotem przelewu.
Jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.