Blog

Pojęcie pojazdu przeznaczonego do ruchu drogowego można wyinterpretować z treści przepisu art. 2 pkt 31 p.r.d. Jest to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane Pojęcie pojazdu
mechanicznego ( § 3 4 art. 42 k.k.) nie ma d efinicji w prawie karnym. Należy podzielić pogląd Sądu Najwyższego, że pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym w rozumieniu
przepisów Kodeksu karnego jest każdy pojazd drogowy czy szynowy napędzany umieszczonym w nim silnikiem, jak również maszyna samobieżna i motorower. Pojazdami mechanicznymi w ruchu wodnym są jednostki pływające o napędzie
mechanicznym (motorowym, parowym, choć już raczej nie żaglowym), w ruchu powietrznym zaś samoloty (ale nie balony i szybowce).

Zakaz prowadzenia pojazdów może być orzeczony niezależnie od tego, czy dana osoba ma uprawnienia do ic h prowadzenia.
Zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju może być orzeczony przez sąd w każdym wypadku skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Nie jest konieczne aby z popełnienia przestępstwa wynikało że prowadzenie pojazdu przez skazanego zagrażało bezpieczeństwu w komunikacji jednak je st to dodatkowa przesłanka przemawiająca za orzeczen iem zakazu w konkretnej sprawie.

Orzeczenie zakazu jest możliwe w stosunku do osoby u
czestniczącej w ruchu. Osobami uczestniczącymi w ruchu drogowym są pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające
w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze. Definicję osoby uczestniczącej w ruchu drogowym należy analogicznie odnosić do osoby uczestniczącej w ruchu wodnym i powietrznym.

Artykuł 42 § 1a został dodany ustawą z 23.03.2017 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 966). Przepis ten normuje obligatoryjny terminowy zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Orzecz enie zakazu następuje w razie skazania za czyn z art. 178b (niezatrzymanie się do kontroli przez kierującego pojazdem mechanicznym, czyn zabroniony dodany tą samą ustawą) lub art. 180a (prowadzenie na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu pojazdu mechanicznego, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do
kierowania pojazdami, typ wprowadzony ustawą z 20.03.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. poz. 541), albo za czyn z art. 244, jeżeli czyn
sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Artykuł 42 § 2 k.k. normuje obligatoryjne orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju lub wszelkich pojazdów (zatem niekoniecznie pojazdów mechanicznych). Jest to dopuszczalne w wypadku popełnienia czynu przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w stanie nietrzeźwości lub odurzenia lub zbiegnięcia z miejsca popełnienia przestępstwa określonego w art. 173 k.k. (sprowadzenie katastrofy
komunikacyjnej), art. 174 k.k. (sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy) lub art. 177 k.k. (wypadek komunikacyjny).

Paragraf 4 wprowadza bezwarunkowy obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów dożywotnio w wypadku wystąpienia swego rodzaju recydywy polegającej na
ponownym skazaniu w warunkach określonych w § 3. Zastosowanie tego przepisu jest dopuszczalne wyłącznie w odniesieniu do osoby prowadzącej pojazd mechaniczny.
Zgodnie z treścią art. 182 k.k.w. w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdu sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu
terytorialnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania skazanego. Jeśli skazany prowadził pojazd, wykonując pracę zarobkową, zawiadamia się ponadto pracodawcę.
Organ, który otrzymał odpis wyroku, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia w orzeczonym zakresie. Nie może nadto wydać uprawnień w okresie obowiązywania zakazu.