Przepis art. 62 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zawiera domniemanie pochodzenia dziecka od męża matki.
Jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. Bez znaczenia natomiast pozostaje porównanie daty urodzenia dziecka z datą współżycia rodziców.
Urodzenie się dziecka po upływie 300. dnia od ustania małżeństwa nie wywołuje żadnych skutków prawnych dla byłego męża. Podobnie domniemanie nie obowiązuje, jeżeli dziecko urodziło się przed zawarciem małżeństwa. Domniemanie powyższe nie obowiązuje także, jeżeli dziecko urodziło się po upływie 300 dni od orzeczenia separacji.
Początek trzystudniowego terminu rozpoczyna się od dnia, w którym małżeństwo ustało lub zostało unieważnione. Jeżeli małżeństwo ustało wskutek wyroku sądu, bieg terminu rozpoczyna się od uprawomocnienia się orzeczenia, a nie od jego ogłoszenia. Dla uznania, że dziecko urodziło się w małżeństwie, bez znaczenia jest zatem chwila wniesienia pozwu rozwodowego.
Kolejne domniemanie polega na przyjęciu, że gdy dziecko urodziło się przed upływem 300 dni od ustania lub unieważnienia małżeństwa, lecz po zawarciu przez matkę drugiego małżeństwa, ojcem dziecka jest drugi małżonek. Domniemanie to nie dotyczy przypadku, gdy dziecko urodziło się w następstwie procedury medycznie wspomaganej prokreacji, na którą wyraził zgodę pierwszy mąż matki.
Wyżej wskazane domniemania są domniemaniami prawnymi wzruszalnymi. Można je obalić tylko w drodze powództwa o zaprzeczenie ojcostwa. Ciężar obalenia domniemania spoczywa na powodzie. Celem procesu o zaprzeczenie ojcostwa nie jest ustalenie ojcostwa biologicznego męża matki, lecz obalenie ustawowego domniemania, że dziecko od niego pochodzi.
Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu roku od dnia, w którym dowiedział się, że dziecko od niego nie pochodzi, nie później jednak niż do dnia osiągnięcia przez dziecko pełnoletności.